ΑΟΖ: Μοναδικό διπλωματικό όπλο προσφέρετε ως ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΠΙΔΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ. Αναμένετε οι ελεεινοί προδότες να το αγνοήσουν.

Ένα μοναδικό διπλωματικό όπλο του Διεθνούς Δικαίου μας προσφέρετε ξαφνικά ως ελληνική ασπίδα στα σχέδια της Αγκυρας στο Αιγαίο.
Εάν δεν αξιοποιηθεί και αυτή η ευκαιρία στον μέγιστο βαθμό από την ελληνική κυβέρνηση τότε θα αποδειχθεί για μια ακόμα φορά προδοτικός δόλος από τις ελληνοεβραικές μασονικές κυβερνήσεις για παράδοση του Αιγαίου και των νήσων του στους Τούρκους με προδοτικά προσχήματα δήθεν "φιλίας" και "συγκηριαρχίας" του Αιγαίου με την Τουρκική πλευρά σε μια άτυπη σύσταση Ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας με πρωτεύουσα την Άγκυρα !!! (ουσιαστικά νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία - Παντουρανισμός) όπως ονειρεύεται η Εργκένεγκον και οι κεμαλιστές στρατηγοί και όπως την προωθεί η λέσχη Μπίλντερμπεργκ σε συνεργασία με το προδοτικό ΕΛΙΑΜΕΠ του υπουργείου Εξωτερικών!

όπερ έδει δείξαι!

Το κάτωθι διαφωτιστικό άρθρο του περιοδικού "Πτήση & Διάστημα" εξηγεί:

AΟΖ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΠΙΔΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ

Η «Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη» είναι έvας όpoς που θα κυριαρχήσει στην ελληνική πραγματικότητα στο άμεσο μέλλον, καθώς ήδη εξελίσσεται στο επόμενο σημείο σύγκρουσης, με την Άγκυρα να στοχεύει πλέον τις διεκδικήσεις της προς αυτήν την κατεύθυνση.

Του Φαίδωνα Καραϊωσηφίδη

Αν ο όρoς«ΑΟΖ» δε σας είναι πρόχειρος, να υπενθυμίσουμε ότι αποτελεί ένα από τα κύρια σημεία της Διάσκεψης για το Δίκαιο της θάλασσας (συμφωνήθηκε το 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικα και τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Νοεμβρίου 1994) και ορίζεται (σύμφωνα με τον Θεόδωρο Καρυώτη, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας του πανεπιστημίου του Maryland, μέλος της ελληνικής αντιπροσωπίας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της θαλάσσης και επιμελητή του έργου «Greece and the Law of the Sea» (Ελλάδα και το δίκαιο της θαλάσσης), ως: «η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης (εθνικά χωρικά ύδατα) περιοχή, εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, τη διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπεδάφους της θάλασσας , καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων». Το κυριότερο ίσως σημείο τns νέας Σύμβασης για το Δίκαιο τns θαλάσσnς για τη χώρα μας είναι (άρθρο 121, παράγραφος 2) ότι προβλέπει ρητώς την ύπαρξη ΑΟΖ και για τα νησιά, όπως ακριβώς ισχύει για τις ηπειρωτικές περιοχές. Με άλλα λόγια,τόσο η ηπειρωτική Ελλάδα όσο και η νησιωτική, και φυσικά και η Kύπpoς, διαθέτουν ΑΟΖ. Η ΑΟΖ αυτή μπορεί να είναι μήκους έως 200 ναυτικών μιλίων σε ανοιχτή θάλασσα, ή, εάν υπάρχει σε κοντινότερη απόσταση ακτή άλλου παράκτιου κράτους, τότε χρησιμοποιείται η μέθοδος της «μέσης χάραξης», δηλαδή η θαλάσσια περιοχή χωρίζεται ακριβώς στη μέση, κάτι που ισχύει βέβαια για τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, που βρίσκονται πλησίον των ακτών της Μικράς Ασίας. Το σημείο όπου επί ελληνικής πλευρας δεν έχει δοθεί επαρκής σημασία είναι το γεγονός πως η θέσπιση τnς ΑΟΖ ουσιαστικά καθιστά την έννοια τns υφαλοκρηπίδας απαρχαιωμένη. Σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή Θ. Καρυώτη, «η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια τnς υφαλοκρηπίδας». Βέβαια, μια διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών, κατά τον καθηγητή Θ. Καρυώτη, είναι πως «τα δικαιώματα ενός κράτους πάνω στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν ipso facto (σ.σ.: αυτοδικαίως) και ab initio (σ.σ.: εξαρχής), ενώ η ύπαρξη τnς ΑΟΖ είναι δυνατή μόνο κατόπιν διακήρυξης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του παράκτιου Kράτους». Επομένως, σύμφωνα με τον καθηγητή, «το παράκτιο κράτος μπορεί να έχει υφαλοκρηπίδα χωρις να έχει ΑΟΖ, ενώ το αντίστροφο δεν είναι δυνατόν», θα πρέπει να σημειωθεί πως από το 1982 και μετά, δηλαδή μετά την υπερψήφιση τns Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο τnς θάλασσας, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει ζητήσει μόνο την οριοθέτηση τns υφαλοκρηπίδας, αλλά όλες οι αποφάσεις λαμβάνουν υπόψη την οριοθέτηση και των δύο ζωνών που πάντα συμπίπτουν. To πώς ακριβώς όλα τα παραπάνω επηρεάζουν την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση στο Αιγαίο και στην Κύπρο είναι προφανές. Στο Αιγαίο, η'Αγκυρα μέχρι στιγμής έχει τη θέση πως τα νησιά του ανατολικού αρχιπελάγους δε διαθέτουν δική τους υφαλοκρηπίδα, αφού... επικάθονται σε αυτήν τnς Mικράς Ασίας. Με άλλα λόγια, προσπαθούν να διαμοιράσουν το Αιγαίο αναγνωρίζοντας δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα μόνο στην ηπειρωτική Ελλάδα. Φυσικά, ενώ από το 1974 έως το 1982 υπήρχε νόημα η Αθήνα και η Άγκυρα να μιλούν μόνο για ζητήματα υφαλοκρηπίδας, από την ψήφιση τns νέας Σύμβασης, το θέμα θα έπρεπε να επεκταθεί και στην ΑΟΖ. Είναι σαφές πως, από τη στιγμή που πλέον το διεθνές δίκαιο προβλέπει τα δύο ζητήματα να λύνονται μαζί,η Αθήνα θα πρέπει να θέσει το θέμα υπό την πραγματική του βάση. Η πρόβλεψη δε πως τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ ουσιαστικά καταρρίπτει τελεσίδικα, οριστικά και αμετάκλητα κάθε τουρκική «αλχημεία» ως προς τον ορισμό των νησιών (μικρών, μεγάλων, με οικονομική δραστηριότητα ή όχι) ή της μη ύπαρξης γύρω από αυτά ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης. Το ζήτημα είναι το ίδιο σημαντικό και για την Κύπρο, όπου η Λευκωσία έχει προχωρήσει στην ανακήρυξη ΑΟΖ γύρω από το νησί και ακολούθως έχει προχωρήσει στην έκδοση αδειών σε ξένες εταιρείες για τη διενέργεια υποθαλάσσιων ερευνών για την ανεύρεση υδρογονανθράκων. Η εγκαθίδρυση των ΑΟΖ τnς Ελλάδας και της Κύπρου, με βάση τη νέα Σύμβαση για το Δίκαιο τnς θαλάσσης, επιφέρει μια τεράστια γεωπολιτική αλλαγή στην περιοχή τnς ανατολικής Μεσογείου. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, οι AOZ της Ελλάδας και της Κύπρου εφάπτονται και σχηματίζουν ένα συνεχές, υπό ελληνικό αποκλειστικό έλεγχο, τόξο από τα στενά του Οτράντο έως τις αντίστοιχες ΑΟΖ του Λιβάνου και του Ισραήλ. Κλειδί σε αυτήν την εφαρμογή είναι το Καστελόριζο (Μεγίστη) και το σύμπλεγμα των νήσων γύρω από αυτό, Στρογγυλή και Ρω, που λόγω τnς γεωγραφικής τους θέσης ενώνουν τις ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου. Διαφορετικά, η ΑΟΖ της Touρκίας στα νότια παράλια τnς και αυτή τnς Αιγύπτου θα ενώνονταν και θα διχοτομούσαν την ανατολική Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, με τη δύναμη του νέου Δικαίου της θαλάσσης είναι δυνατόν να επιλυθούν αυτόματα σχεδόν όλα τα ζητήματα στο Αιγαίο προς όφελος της χώρας μας. Η Άγκυρα, από την πρώτη στιγμή, αντιλαμβανόμενη τις αρνητικές επιπτώσεις που θα είχε στις επιδιώξεις τnς η ψήφιση του νέου Δικαίου, κατά τις διαπραγματεύσεις προσπάθησε να απαλείψει σημεία, όπως την έννοια της ΑΟΖ ή το συγκεκριμένο ορισμό των νήσων.Όταν απέτυχε και δεν μπορούσε πλέον να επηρεάσει τα γεγονότα, αρνήθηκε να υπογράψει την σύμβαση. Επιπλέον, προσπάθησε να ακυρώσει κάθε δυνητικό πλεονέκτημα το οποίο θα μπορούσε να προκύψει για τη χώρα μας από τη Σύμβαση, προσεγγίζοντας την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και πείθοντας την να μην προχωρήσει σε ανακήρυξη ΑΟΖ στην Μεσόγειο! Με ελληνική, δηλαδή, συγκατάθεση, η Άγκυρα δεν επέτρεπε στις μεσογειακές χώρες της ΕΕ να ασκήσουν τα νόμιμα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Όταν, όμως, με τη διεύρυνση της EE οι χώρες της Μεσογείου, με προεξέχουσα την Κύπρο, αποφάσισαν να κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους, η Άγκυρα πέρασε στο επόμενο στάδιο, αυτό τnς «διπλωματίας των κανονιοφόρων»... Υπό αυτό το πρίσμα, η Τουρκία θεωρεί ότι μόνο η διατήρηση μιας απόλυτης στρατιωτικής κυριαρχίας στην περιοχή (συμπεριλαμβανομένη της παρουσίας των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής στην Κύπρο) διασφαλίζει τα τουρκικά συμφέροντα και αποτρέπει τις εξελίξεις που δημιουργεί πλέον αναμφισβήτητα η εφαρμογή των ΑΟΖ. Μήπως όλα τα παραπάνω εξηγούν καλύτερα τόσο τις στρατιωτικές εξοπλιστικές ενεργείες της Άγκυρας όσο και ορισμένα πιο πρόσφατα γεγονότα; Aς κάνουμε, όμως,την εικόνα λίγο καθαρότερη. Η πρακτική των κανονιοφόρων ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2008, όταν τουρκικά πολεμικά απείλησαν ερευνητικά σκάφη, τα οποία δρούσαν για λογαριασμό της Λευκωσιας σε μια περιοχή 27 μίλια νοτίως της νήσου, με τη δικαιολογία πως βρίσκονταν σε τουρκική ΑΟΖ! Έκτοτε η εικόνα επαναλήφθηκε πολλές φορές, είτε στην Κύπρο είτε στο Αιγαίο, όπου μόλις πρόσφατα είχαμε την εμφάνιση της Τουρκικής φρεγάτας στο Σούνιο πραγματοποιώντας «αβλαβή διέλευση», αλλά στην πραγματικότητα υλοποιώντας τα ευρύτερα τουρκικά σχέδια, την τρομοκράτηση δηλαδή Ελλάδας - Κύπρου στο να μην ασκήσουν τα δικαιώματα τους με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Ο κίνδυνος, όμως, είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο νομίζουμε, καθώς είναι η ελληνική αδράνεια που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η Τουρκία. Στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή είναι σχεδόν αξίωμα ότι οποιοδήποτε «κενό» εμφανιστεί σπεύδει να το καλύψει ο ισχυρότερος από τους ενδιαφερομένους, που για την περίπτωση αυτήν είναι η Άγκυρα. Έτσι, απαιτείται μια άμεση ελληνική δράση εδώ και τώρα, Kαθώς η Τουρκία από την άλλη πλευρά εργάζεται πυρετωδώς προσπαθώντας να προσεγγίσει άλλες μεσογειακές χώρες, και ειδικά την Αίγυπτο, και να τις συνασπίσει στο άρμα της. Στο θέμα, όμως, θα επανέλθουμε σύντομα, καθώς θα αναδεικνύεται στο κρισιμότερο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.